ฉันบิน(ไม่)ได้ 3-5 ปี

#ฉันบิน_ไม่_ได้
เรื่องและภาพ เฟย์เฟย์ กัว
แปล น้านกฮูก
ปกอ่อน
ขนาด 8.5 X 9.37 นิ้ว
32 หน้า

เจ้านกเพนกวินน้อยอยากบินได้เหมือนนกอื่น ๆ "ฉันมีปีกนี่นา" "ฉันก็ต้องบินได้สิ" เพนกวินน้อยคิด เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะบินให้ได้ เดินซอยเท้าถี่ๆ ก็แล้ว กระพือปีกเร็วๆ ก็แล้ว แม้กระทั่งพุ่งตัวไถลลงมาจากน้ำแข็ง ลอยละลิ่ว กระเด็นกระดอนจนตกลงไปในทะเล...

มันพยายามจนหมดแรง นอนแอ้งแม้งอย่างเหนื่อยล้า แต่มันก็เฝ้าบอกตัวเองว่า

“ฉันจะต้องทำให้ดีกว่านี้อีก”

ก็อาจคล้ายๆ กับเด็กๆ หลายคน ที่อยู่ท่ามกลางความกดดัน ความคาดหวัง ให้ต้องพยายามทำบางสิ่งบางอย่างจนสำเร็จให้ได้
เรียนไม่เก่งหรือ…พยายามมากๆ สิ เดี๋ยวก็เก่ง
สอบไม่ผ่าน…ต้องพยายาม ทำให้ดีกว่านี้อีกสิ ถึงจะน่าภาคภูมิใจ
ทำงานแล้วล้มเหลว…เป็นเพราะตั้งใจไม่มากพอล่ะสิ

จริงอยู่ ที่ความพยายามเป็นขั้นตอนหนึ่งของความสำเร็จ แต่มันก็ไม่เสมอไป และบางครั้ง คนที่ล้มเหลว คนที่ไปไม่ถึงเป้าหมาย ก็ไม่ได้เป็นเพราะพวกเขาไม่ได้พยายามจนสุดกำลังของเขา

จุดที่น่าสนใจก็คือคุณพ่อของเจ้ากวิ้นน้อย ที่ไม่ว่า ไม่ดูถูกกระบวนการ #ทำความรู้จักตนเอง แต่พาไปสู่มุมที่สนุกและท้าทาย แล้กก็อดทนรอจนกระทั่งเหตุปัจจัยเหมาะสม ก็เข้าไปไกด์เล็กน้อย ให้กวิ้นน้อยเห็นความสามารถของตนเองในที่สุด แม้ว่ามันจะไม่เหมือนกับสิ่งที่คิดไว้แต่แรกก็ตาม
.
ในช่วงเวลาที่แสนเหน็ดเหนื่อย เจ้าเพนกวิ้นน้อยนอนหมดแรง แล้วทันใดนั้น มันก็พลาดท่าไถลลงไปในน้ำ ตู้ม !

เจ้าเพนกวิ้นดำดิ่งลงสู่ท้องมหาสมุทรที่แสนกว้างใหญ่ มันกำลังจะจมน้ำ จมลงไปในความผิดหวังที่แสนเศร้า จนกระทั่งพ่อของมันเข้ามาหา ประคองปีกของมัน และชี้นำทางให้มันได้รู้จักตัวเองว่า เพนกวิ้นนั้น แม้จะบินบนท้องฟ้าไม่ได้เหมือนนกตัวอื่นๆ แต่ก็ว่ายน้ำได้เก่งกว่าใคร และการว่ายน้ำได้ ก็ทำให้เราภาคภูมิใจ มีความสุข ไม่ต่างกับการได้โบยบินบนท้องฟ้า
.
สิ่งที่สำคัญกว่าความสำเร็จ คือกำลังใจ และการอยู่เคียงข้าง นั่นเอง